In een heel gewoon rijtjeshuis op de eerste verdieping staan in een klein kamertje een paspop, een naaimachine en een tafel. De tafel staat tegen het raam aangeschoven en op de vensterbank staat een transistorradiootje. De paspop is er één op een zwarte houten voet en gevuld met zeegras. De naaimachine is een zwarte Singer gemonteerd op een houten tafel en met een trappedaal die een aangemonteerde motor doet aanslaan.Het is het naaikamertje van Elise, een naaister die thuis werkt voor een groot naaiatelier in de stad. Elise tekent patronen, knipt stof aan de tafel en als het kleine radiootje een liedje van Edith Piaf of Jacques Brel laat horen dan zingt ze dromend mee, terwijl ze de tuin in kijkt. Haar handen stoppen heel eventjes met wat ze bezig waren en ze geniet.Naast de tafel staat er ook nog een kartonnen doos. Daar komen alle kleine stukjes stof in. Overschotjes waar elke kind uren mee aan de slag kan. Dat kind was ik en mijn naam is Hilde en mijn tweede naam Elisabeth, naar mijn liefste grootmoeder.Als ze wist dat ik bij haar zou logeren, lagen er als bij wonder, behalve de kleine knipseltjes, ook wat grotere stukken stof in de doos naast de tafel en was de paspop altijd klaar om “aangekleed” te worden met alle lapjes stof.Mijn grootmoeder Elise en haar gezellig naaikamertje zijn het logische begin van mijn passie en liefde voor naaien en creëren die ik met evenveel liefde en passie hier met jullie wil delen in de vorm van leuke en mooie dingen.Dus welkom en veel plezier.

Hilde E.

Dans une maison, au premier étage, une petite pièce contient un mannequin, une machine à coudre et une table. La table est appuyée contre la fenêtre et, sur le rebord de la fenêtre, se trouve un poste de radio. Il s'agit de l'atelier de couture d'Elise, une couturière qui travaille à domicile pour un grand atelier de couture en ville. Elise dessine des patrons, coupe du tissu à la table et, lorsque la petite radio diffuse une chanson d'Edith Piaf ou de Jacques Brel, elle chante rêveusement en regardant le jardin. A côté de la table, il y a aussi une boîte en carton. C'est là que vont tous les petits morceaux de tissu avec lesquels un enfant peut passer des heures. Cette enfant, c'était moi, je m'appelle Hilde et je porte le deuxième prénom d'Elisabeth, comme ma grand-mère la plus chère. Quand elle savait que j'allais loger chez elle, miraculeusement, il y avait aussi des morceaux de tissu plus grands dans la boîte à côté de la table et le mannequin était toujours prêt à être "habillé" avec tous les bouts de tissu. Ma grand-mère Elise et sa chambre de couture sont le début logique de ma passion et de mon amour pour la couture et la création que je veux partager avec vous ici avec autant d'amour et de passion sous la forme de choses charmantes et belles.

Hilde E.